عذاب وجدان
اگر از انواع رژیم ها خسته شده اید این مطلب را حتما بخوانید.
به لطف خدا بحث لاغری و کم کردن وزن طوری نقل مجلس ما خانم ها شده که در مهمانی ها قسمتی از وقت خود را به جای صحبت در مورد دیگران (که نام های نامتعارفی نیز برای این کار قائل هستند) به این قضیه اختصاص می دهیم.
قرار نیست در این مختصر از رژیم خاصی صحبت کنیم که بگوییم چه بخورید. چه نخورید و نه می خواهیم از ورزش های جدید و وسایل ورزشی باب روز تعریف یا انتقادی کنیم.
نکته ای که مدتی است ذهن مرا به خود مشغول کرده احساس من بعد از خوردن غذاست فکر نکنید آدم خیلی احساساتی ای هستم نه اصلا اما تکرار احساسی که بعد از هر بار غذا خوردن به آدم دست می دهد و زنگ خطر وجدان خیلی برایم جالب بود.
بیشتر ما علاقمندان به غذا ( که این نیز نام متعارف دیگری دارد) در مقابل یک غذای وسوسه انگیز و خوشمزه نمی توانیم مقاومت کنیم و بعد از خوردن یک پرس غذای حسابی، مثل باقلا پلو با روغن حیوانی و گوشت گردن همراه با مخلفات و دسر، تا جایی که جای یک قاشق دیگر هم نداشته باشیم دارای احساس سنگینی در معده می کنیم و البته سنگینی عذاب وجدان!
بعد از سیر شدن قبل از شکر کردن اولین چیزی که می گوییم این است که : «خیلی خوردم کاش این قدر نمی خوردم» !
این موضوع تا ساعتی پا برجاست ولی به محض رسیدن موعد دیگر غذا چه ناهار و چه شام (و گاهی اوقات صبحانه ای که شامل مربا، سرشیر و عسل طبیعی باشد) دوباره عنان اختیار از کف می رود. باز هم روز از نو و روزی از نو.
مشکل از این جا ناشی می شود که ما هنوز ته دل مان می خواهیم که همه جور غذایی بخوریم ولی با این همه رژیم ها عجیب و غریب دور و برمان تکلیف مان روشن نیست.
بدون این که بخواهیم موثر یا عملی بودن این رژیم ها را زیر سوال ببریم ( بعضی از آنها هستند بعضی نه) یک راه حل ساده در این میان هست که هم امکان خوردن همه نوع غذا را به ما می دهد و هم این که معظل عذاب وجدان پس از خوردن غذا را حل می کند.
این همان دستورالعمل بهداشتی قدیمی و سنتی ماست که می گوید : «چند لقمه مانده به سیر شدن دست از خوردن بکشید. »
نه به این سرعت قضاوت نکنید واقعا شما این روش را امتحان کرده اید؟ چه مدت؟ رژیم های مختلف را چه طور؟
به هر حال این روش قدیمی ارزش امتحان کردن را دارد هم کم هزینه است و هم محدودیت خاصی را برای شما ایجاد نمی کند.
در وهله اول انجام این کار بسیار سخت و دشوار به نظر می آید. ولی با استفاده از یافته های جدید علمی می توان تا حدی کار را آسان کرد می دانیم که معده ما حدود بیست دقیقه زمان لازم دارد که اولین فرمان را مبنی بر سیر شدن به مغز اعلام کند.
تا قبل از آن ما هر قدر هم بخوریم چون معده بیست دقیقه اش را نگذرانده احساس گرسنگی پا برجاست و خوردن ما ادامه دارد اما اگر این بیست دقیقه بگذرد خواهیم دید که این حس سیری فرمانش به مغز رسیده است. و ما احساس سیری خواهیم کرد. حال اگر زودتر دست از خوردن بکشیم و فقط کمی صبر کنیم خواهیم دید که مستقل از میزان غذایی که خورده ایم احساس سیری می کنیم اما با این تفاوت که احساس لذتبخش سبکی به خاطر کم خوردن را نیز همراه با وجدانی آسوده به همراه داریم.
یادم می آید یکی از دوستانم در دوره های مهمانی مان بعد از خوردن تا حد ممکن به شوخی می گفت : «دلم سیر شده است ولی هنوز چشمم سیر نشده است».
این طنز، در واقع اشاره دارد به این که وقتی ما غذایی را دوست داریم (یا کلاً غذا خوردن را دوست داریم)، حتی اگر تا حد انفجار خورده باشیم و معده مان نیز هیچ جای دیگری نداشته باشد، هنوز هم میل به خوردن ما کم نشده است.
به این ترتیب، متأسفانه باید یک زمانی تصمیم بگیریم که دیگر بس است.
به هرحال اگر کمی تحمل و مبارزه کنیم می بینیم که چه یک بشقاب غذا بخوریم چه دو تا و چه نصف یک بشقاب، احساس سیری بعد از بیست دقیقه ظاهر خواهد شد، هم از غذا لذت می بریم، هم تعادل جسم خود را حفظ می کنیم. مهم زمانی است که باید دست از خوردن بکشیم.
البته آنهایی که مثل من، معده شان زیاد جا باز کرده، باید به تدریج از مقدار غذای درون بشقاب کم کنند مثلاً اگر یک بشقاب حاوی 25 قاشق برنج می خورند، آن را به 20 قاشق تقلیل دهند و طی سه چهار هفته آن را به ده قاشق برسانند کافی است که مدتی این کار را انجام دهیم تا هم عادت مان شود و هم از نتایج بسیار خوب آن، که رسیدن به وزن مناسب یا حفظ آن است، بهرمند شویم.
شروع این کار نیز، مانند شروع هر کار دیگری، کمی سخت است. اما کمی مقاومت کافی است تا جزو عادت مان شود. هر چند از زمانی که این روش را پیش گرفته ام فقط سه کیلو از وزنم کم شده، اما لااقل از احساس عذاب وجدانی که بعد از هر بار غذا خوردن داشتم، دیگر خبری نیست.
گردآوری و تنظیم : نایس کلوب
برگرفته از کتاب ماهی یکبار بانو ، ترجمه گروهی از مترجمین انتشارات اندیشه عالم
